Et eß Kermes em Dörp! Juchheißa, juchhei!
De Jrosches sprenge em
Portemonnaie.
Se klappere on klenge, se wäde kott,
se
wälle eruus, so wälle fott.
Se mösse, un Wäg jitt et jenog:
De Kromlück han Sache für Häzz on Oog,
un Moppe on Prente. Dat Jlöcksrad krieht:
„För foffzeg Penne wied sechsmol jedrieht!
Wot stoht ihr noch emmer su stief on pennt?
Lott rolle da Jrosche! Wä Kurasch hätt,
gewennt!“
Et eß Kermes em Dörp! On Jux övverall!
Om jruete Plaaz eß
Kermesball.
Do hüert mer jeduddel on Fiddeljequaatsch.
Brommbaßjeschromb on Klarenette-
jeknaatsch.
Staats wie de Päed komme Jonge on Mann,
de Buremädchen
han „Alles“ an.
Se komme: Da Hannes, da Nieres, da Nöll,
dät Kätsche, dat Nettsche, dat Züff on dat Bell.
Do!
Schwer wie ne Bulles, em Walzer drieht
da dönne Kreß dat
deckpüstije Jrieht.
Et waggelt da Boddem, et waggelt da Kreß,
et waggelt am Jrieht, wat waggelig eß.
On da Brommbaß
brommb, et quaatsch de
Klanett:
Wat kommen Allerhilije
op Kermes
dat Bett? –
Et es Kermes em Dörp! Dat eß en Saach!
De Kermesferke
send jlöcklech jeschlaach,
de Bauze on Hippe on Schöfscher ooch;
manch Hähnsche on Höhnsche de Kopp
verioor.
Da Jirad äwwer, da mäht at all:
Da köppde de best Koh dam
Stall!
On he on do, ne, wat et all jitt.
Ooch noch
jett „Jeströpptes“ en Peffer litt.
Et eß Kermes em
Dörp! – Eßt, Kenger, eßt!
Nur eemol eß kermes em Johr, wie
ihr weßt!
Da Kooche eß jebacke, de Taate send do, –
Eßt, Kenger, eßt! – Mir hand et jo!
Jenog wued jebrode,
jenog eß jekoch,
en janze Sau han em peckel mer noch!
Oo jar noch ne Bolle vam Renk on Kalv.
Bedenkt, dat Jlöck hat ons Bure jesaiv!
Dröm eßt, Kenger,
eßt, su lang et üch
schmäht.
Wenn och dat Ferke zom
Düwel huck jeht!
Do jenge se dran, do jreffe se zo,
wie domols Blücher be Waterloo!
So ooße, se frooße! Dat
wor eene Fließ.
Als stönd op dam Miffele no joldene Pries.
Nu eßt doch! Wat sehn ech? Wie? Sedt ihr
all satt?
Nämbt üch noch e Häppsche vam dam
on van dat!
He litt noch e Rippsche!
Nämbt dat noch,
Kreß,
mir han, wie jesaht, noch jenog
vam dam
Bies! –
Es eß Kermes em Dörp! Da Här Dokter
laach.
Ooch ha kritt jet möt van dam Kermesdag.
Ha weeß: Da Buer eß wie Ledder su zieh,
on Krankheete
kennt ha faß janiet mieh;
Doch hat ha de Zäng för de Kermes
jeschärp,
dann blöht für da Dokter da Wees en dam Dörp!
Dann kumme de Buere, bedröw on bedrängk.
Da Eeene hat
sech de Buch verränk,
da Zwedde hat sech der Maage versatz,
da Dredde ohß zu suur on zo jatz,
da Vierde dajäje zu
vell on zo fett. –
Su han se faß allemoole jet.
Dam
deiht de Rögge, de Schädel wieh. –
Do kömmb dat Sett, he knaatsch
dat Marie.
Dat decke Trin kom met Waage on Päed:
„Här
Dokter, ech sterve! Mir eß et suu
schläääht!“
Da
Dokter, da wor ne oprechte Mann,
„Ihr stervt nit, Trin, dröm sedt
äckesch
stell!
Weßt ihr, wat üch fählt?
–
Ihr frooßt zovell!“ –
(Aus einem alten
Heimatbuch)